منظومهی شمسی به قدری بزرگ است که تصور اندازه‌ی آن با استفاده از واحدهایی مثل کیلومتر تقریبا غیرممکن است. فاصله‌ی زمین تا خورشید تقریبا ۱۵۰ میلیون کیلومتر است اما فاصله‌ی خورشید تا دورترین سیاره‌ی منظومهی شمسی یعنی نپتون به ۴٫۵ میلیارد کیلومتر می‌رسد. حالا این فاصله را با متوسط مسافتی که یک انسان سالم می‌تواند بدون وقفه در یک روز بپیماید (۳۲ کیلومتر) یا فاصله تا ایستگاه فضایی بین‌المللی (۴۰۰ کیلومتر) مقایسه کنید.
بهترین روش برای تخمین اندازه‌ی منظومهی شمسی ایجاد مدلی مقیاس‌دار است که فاصله‌ی سیاره‌ها از خورشید را نشان دهد. ستاره‌شناس‌ها از فاصله‌ی بین زمین و خورشید (۱۵۰ میلیون کیلومتر) به عنوان واحدی اندازه‌گیری موسوم به واحد نجومی استفاده می‌کنند. بنابراین ۱۵۰ میلیون کیلومتر برابر است با یک واحد نجومی یا به اختصار AU.
به این ترتیب فاصله‌ی عطارد تا خورشید (۰٫۴۳ AU)، زهره، ۰٫۷ واحد نجومی، زمین یک واحد نجومی و مریخ ۱٫۵ واحد نجومی است. سپس به کمربند سیارکی می‌رسیم که ۲٫۸ واحد نجومی از خورشید فاصله دارد. غول‌های گازی مشتری و زحل به ترتیب در فاصله‌های ۵٫۲ و ۹٫۵ واحد نجومی از خورشید قرار دارند و فاصله‌ی غول‌های یخی اورانوس و نپتون به ترتیب برابر است با ۱۹٫۸ و ۳۰ واحد نجومی.
کمربند کویپر، ۵۰ واحد نجومی از خورشید فاصله دارد و در نهایت مرز منظومهی شمسی یا هلیوپاس ۱۲۳ واحد نجومی از خورشید دور است.
خورشید در مرکز منظومهی شمسی قرار دارد و تقریباً ۹۹٫۸ درصد از جرم منظومهی خود را تشکیل می‌دهد. خورشید انرژی لازم برای حیات کره‌ی زمین را فراهم می‌کند. این ستاره‌ی کوتوله‌ی زرد ترکیبی شامل ۹۱ درصد هیدروژن و ۸٫۹ درصد هلیوم است. خورشید در مقایسه با دیگر ستاره‌ها نسبتاً کوچک است و یکی از صدها میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری به شمار می‌رود.
